Wroci Wiosna Baronowo

Mowisz, ze cie milosc mierzi – zmierz mnie sobie, wolam, zmierz!
spojrz, powiadasz, to sa piersi – kogoz natchnie taka piers?
a ja twierdze – baronowo – wkrotce minie zima zla,
z wiosna zaczna sie na nowo nasze slodkie trulla-la…
znowu bede twoj don diego, znowu ksiezyc, znowu bzy,
jak u pawla geraldiego: sitwa zmyslow, ja i ty.
I nie powie stary baron wiecej do mnie “paszol won!”,
nie wypchnie za prog z gitara – bowiem w grobie lezy on.
czarna kryje go pizama, biedak gonil resztka sil
i – jak stal – w salonie zamarzl, bo otwarty lufcik byl.
zly baronie, dobrze tak ci – chciales nasza milosc zgniesc,
nasze slodkie koci-lapci, ze tak powiem – nasza plec.
Na zlosc tobie wiosna amor, co sekrety rozne zna,
ukolysze nas tak samo w tym najslodszym trulla-la.
aktualnie jeszcze zima – jakze nie lubimy zim!
nasze zmysly w karbach trzyma i rozkwitnac nie da im.
ba! – przez cala europe – “zimno” krzyczy dziad i wnuk
i zawieszam sie jak sopel pod okapem twoich nog…
Lecz sie nie martw, baronowo, juz przemija zima zla,
rozpoczniemy znow na nowo nasze slodkie trulla-la!
trulla, trulla, trulla, trulla, trulla, trulla, trulla-la!
rozpoczniemy, ach, na nowo, nasze slodkie trulla – la!
Dzis widzialem – to nie farsa, dosc juz mamy takich fars –
jak jamniczek twoj zamarzal, “siusiu” krzyczal, lkal i marzl,
wiec go wzialem na raczyny, otulilem w cieply puch,
o, jamniczku moj jedyny, wycierpiales sie za dwoch…
na piers moja marmurowa chodz jamniczku, gdy ci zle,
a ty wlasnie, baronowo, swym jamniczkiem zowiesz mnie.
Czemu dni wesole nie sa, czemu z oka plynie lza?
cierpliwosci, baronesso, jeszcze miesiac, jeszcze dwa,
a powroca nasze swieta, jak najpredzej, pragnalbym,
szal zmyslowy sie rozpeta! huknie harfa – rym cym cym!
i pochlonie przepych kanap purpurowe serca dwa,
w gore uszy, ukochana! trulla, trulla, trulla-la!